วงการนักกฎหมายก็กำลังถกเถียงกันในเรื่องนี้อย่างกว้างขวาง บางท่านก็มีความเห็นว่า ศาลน่าจะใช้อำนาจของศาลในระบบไต่สวนซึ่งมีอยู่ในพระราชบัญญัติวิธีพิจารณาคดีผู้บริโภค พ.ศ. 2551 ตามที่คดีความรับผิดทางละเมิดของแพทย์เป็นคดีผู้บริโภค เรียกพยานหรือแพทย์ผู้เชี่ยวชาญมาให้การเพิ่มเติม หากเห็นว่าพยานที่โจทก์นำมาสืบยังไม่เพียงพอในเรื่องนี้ ถ้าจะตอบไปทันทีว่าใช่หรือไม่ใช่คงไม่ได้ เพราะเป็นประเด็นที่เกี่ยวข้องกับหลักกฎหมายและเงื่อนไขหลายเรื่อง ผมจึงขอถือโอกาสนี้ให้ความเห็นต่อเรื่องดังกล่าวโดยสรุป

การวิพากษ์คำพิพากษาศาลฎีกานั้นเป็นสิ่งที่ทำได้ และควรทำ เพื่อให้กระบวนการยุติธรรมเกิดการพัฒนาปรับปรุงและโปร่งใสมากยิ่งขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศที่พัฒนาแล้ว การวิจารณ์คำพิพากษานั้นเป็นสิ่งที่ทำกันเป็นประจำและสืบหาด้วยว่าใครเป็นผู้พิพากษาคดีนั้นๆ สืบประวัติผู้พิพากษาคนนั้นอย่างละเอียดลออกันทีเดียว เพราะคำพิพากษานั้นสะท้อนทัศนะ ความคิด โลกทัศน์ของตุลาการผู้เขียนคำพิพากษาคดีนั้นๆ เป็นเรื่องดีที่สังคมจะได้เรียนรู้ที่จะวิพากษ์วิจารณ์คำพิพากษาด้วยหลักวิชาการอย่างตรงไปตรงมาด้วยความสุจริตใจ ไม่ใช่เรื่องการหมิ่นศาลแต่อย่างใด แต่ทำให้ศาลได้เรียนรู้และได้พัฒนามากขึ้นด้วย

วิเคราะห์คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 12498/2558 ..คำถามจึงมีว่าหากศาลฎีกามีความสงสัยในคำเบิกความของนายแพทย์สมศักดิ์ โล่ห์เลขา นายกแพทยสภา เหตุใดศาลฎีกาจึงไม่ค้นหาความจริงตามหลักการของระบบไต่สวน ซึ่งกฎหมายบัญญัติให้อำนาจไว้ตามมาตรา 36 และ 37 โดยมาตรา 36 บัญญัติว่า “ศาลอาจขอให้ผู้ทรงคุณวุฒิหรือผู้เชี่ยวชาญมาให้ความเห็นเพื่อประกอบการพิจารณาพิพากษาคดีได้ ฯลฯ ” ซึ่งหากศาลฎีกาดำเนินการตามมาตรา 36 ผลของคดีก็คงต่างจากที่ปรากฏ