จุดที่ทำให้ผมมาคิดเรื่อง MVS เนื่องจากว่าน้องๆ ผู้ประกอบการที่เข้าร่วมโครงการล้วนเป็น SMEs รายเล็กทั้งสิ้น หลายๆ บริษัทมีพนักงาน 2-3 คนเท่านั้น และวัตถุประสงค์ของโครงการต้องการเผยแพร่ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงให้แก่ผู้ประกอบการรุ่นใหม่ เพื่อนำไปปฏิบัติให้ได้ผลเป็นหลักฐานเชิงประจักษ์ว่า ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงสามารถเป็นภูมิคุ้มกันให้กับทุกธุรกิจได้ เพียงแต่เราต้องรู้ตัวตนของเราเองว่าจะต้องการจะไปถึงที่ไหน และขนาดที่เหมาะสมกับเราคืออะไร
ทุกวันนี้ SME ไม่รู้หรอกว่าต้นทุนของความไม่โปร่งใสนั้นสูงขนาดไหน ไหนจะต้นทุนในการอนุมัติของแบงก์ เพราะต้องใช้เวลาเยอะเกินควรในการตรวจสอบเอกสาร ที่สุดท้ายแล้วจะสะท้อนมาในรูปแบบดอกเบี้ยที่ต้องจ่าย ไหนจะต้นทุนการเสียโอกาสของ SME เอง ที่ไม่ได้สินเชื่อตามเวลาที่ต้องการ ทำให้เสียโอกาสทางธุรกิจไป
แนวคิดการทำงานในช่วง 10 ปีมานี้ จึงมักจะมาจากหลากหลายแหล่งที่มา แล้วแต่ว่าจะปะติดปะต่อเอาองค์ความรู้ หรือมุมมองจากแต่ละแหล่งมาใช้อย่างไร ในแต่ละบริบท หลักในการบริหารจัดการทีมขายที่ผมใช้ ผมไม่ได้เรียนรู้จากหนังสือเรื่องการขายหรือการตลาดทั้งสิ้น ก็อย่างที่บอก หนังสือเหล่านั้นผิวเผินมาก อ่านให้พอเข้าใจหลักใหญ่ได้ แต่จะเอาไปสร้างความแตกต่าง สร้างผลงาน หาได้ไม่
ผมคน Gen X ที่ริอ่านจะมาทำตัวเป็น Startup ในช่วงอายุที่เพื่อนๆ หลายคนเริ่มมองหาทางลง วางแผนรีไทร์กันแล้ว ตลอดชีวิตก็เป็นลูกจ้าง บริหารงานให้คนอื่น ใช้เงินคนอื่น แต่ดูแลอย่างกับเงินตัวเอง คิดอย่างกับเราเป็นเจ้าของเงินเสียเอง…บทเรียนชีวิตที่ล้ำค่าที่สุดคือ ไม่มีอะไรฟรี ไม่มีอะไร ได้มาง่ายๆ
ทั้งสองเคสเหมือนกันคือ ยักษ์เขาไม่สนใจใครหรอกครับ เขาคิดแค่จะแข่งกับยักษ์ด้วยกันเองเท่านั้น หากคุณตัวเล็กท่ามกลางหมู่ยักษ์ คุณก็ต้องหาทางอยู่ หาที่อื่น ให้มั่นคงให้ได้ อย่าหวังว่ายักษ์จะคิดปรานีเลยนะ เพราะหากยักษ์ตนนึงปรานี ก็ใช่ว่ายักษ์อีกตนจะปล่อยให้ลอยนวลนิ ไม่งั้นทำไมอยู่ๆ แบงก์ใหญ่สองแบงก์จะมาประกาศยกเว้นค่าธรรมเนียมห่างกันแค่วันเดียวเอง ที่ผ่านมาเกือบสิบปี ไม่ทำอะไร
ช่วง 3 ปีที่ผ่านมา ผมได้เปิดกะโหลกตัวเองพอสมควร ที่คิดว่าช่ำชองและเชี่ยวชาญ ก็ยังมีที่ให้เรียนรู้ ให้เติมเต็ม ต่อภาพให้ครบองค์ หากมีอะไรที่เราสามารถเรียนรู้จากเขมรได้ ก็มีธุรกิจไมโครไฟแนนซ์นี่แหละครับ ที่เรายังล้าหลังกว่าเขา ทุกวันนี้เขมรต่างหาก กลับเป็นต้นแบบไมโครไฟแนนซ์ให้คนทั้งโลกดูเป็นตัวอย่าง
โลกในวันข้างหน้า เป็นโลกของโอกาสใหม่ๆ ที่เกินกว่าคนจะคาดเดาได้ สิ่งที่ทำได้คือ การประคองตัวให้อยู่รอดปลอดภัย เจ็บตัวน้อยที่สุด ในช่วงเปลี่ยนผ่านนี้
ประสบการณ์ ความรู้ต่างๆ ที่พวกเราสะสมมาตลอดชีวิต อีกไม่เกิน 5 ปี มันคงจะ “ตกยุค” แล้ว เพราะโลกใหม่ มาพร้อมแพลตฟอร์มใหม่ที่เราอาจไม่คุ้นเคย
ผมอยากจะบอกว่า ด้านดีที่คนโลกสวยพยายามสร้างภาพให้เห็นว่า การทำธุรกิจของตัวเอง เป็นนายตัวเองนั้น เป็นเพียงแค่ด้านเดียว แต่สรรพสิ่งในโลกล้วนมีสองด้าน เพียงแต่ด้านที่ไม่ค่อยสวยนั้น คนเขาไม่ค่อยออกมาเล่าให้ฟังหรอก จะเล่าให้ฟังก็ต่อเมื่อผ่านพ้นไปแล้ว ประสบความสำเร็จแล้วทั้งนั้น
Cockroach in The Making ตอนที่ 1: ก้าวต่อไป…เป็นเสมือนบันทึกการเดินทางของผม สิ่งที่ประสบ สิ่งที่ได้เจอ แล้วตกผลึกออกมาเป็นมุมมอง แนวคิด ต่อการเป็นผู้ประกอบการมืออาชีพ ที่ในวันนี้ ยังได้อยู่บนเส้นทางสายนี้ก็ดีใจมากแล้ว
