ThaiPublica > คอลัมน์ > ปลายหางของชีวิต: The tail end

ปลายหางของชีวิต: The tail end

6 พฤศจิกายน 2017


ณัฐวุฒิ เผ่าทวี
www.powdthavee.co.uk

The tail end (หรือตรงปลายหาง) เป็นบทความของ Tim Urban ซึ่งเป็น journalist ที่ผมชอบมากคนหนึ่ง

ซึ่งใจความของ the tail end มีอยู่ว่าคนเราส่วนใหญ่มักจะมักจะใช้ชีวิตเหมือนอย่างกับว่าเราไม่มีวันตาย ยังไงน่ะเหรอครับ ยกตัวอย่างเช่น คนเราหลายๆ คนในโลกนี้มักใช้เวลาส่วนใหญ่ที่เรามีในแต่ละวันทำงานที่เราไม่ได้ชอบ ไม่ได้รัก โดยใช้เหตุผลต่างๆ นานามารองรับการตัดสินใจว่าทำไมตัวเองจึงใช้เวลาส่วนใหญ่ทำในสิ่งที่ไม่ได้ทำให้ตัวเองหรือคนรอบข้างมีความสุข (“ก็ทำๆ ไปเพื่อความสุขในอนาคตข้างหน้า” มักจะเป็นเหตุผลที่ป๊อปที่สุดที่คนหลายๆ คนมักใช้ในการรองรับการตัดสินใจของตัวเอง)

และไม่ใช่แค่ตัวเราเองเท่านั้นที่มักจะใช้ชีวิตเหมือนอย่างกับว่าเราไม่มีวันตาย แต่เราเองยังใช้ชีวิตเหมือนกับว่าคนรักรอบข้างของเราจะไม่มีวันตายเช่นเดียวกัน ยกตัวอย่างเช่น คนเรามักจะมีประพฤติต่อคนรักรอบข้างของเราเหมือนๆ กับ “ของตาย” (ซึ่งภาษาอังกฤษเราเรียกกันว่า “take it for granted” นั่นเอง)

“เดี๋ยวค่อยโทรไปคุยกับแม่ก็ได้ แม่อยู่ใกล้แค่นี้เอง”

“เดี๋ยวค่อยนัดพ่อทานข้าวเดือนหน้าก็ได้ อาทิตย์นี้มันค่อนข้างยุ่งอะนะ”

โดยที่เราหารู้ไม่ว่าความเสียใจที่ไม่ได้ทำดีให้กับคนที่เรารักในขณะที่เขายังมีชีวิตอยู่นั้นมันเจ็บปวดมาก

บทความของ Tim Urban เตือนสติของเราไว้อย่างนี้

สมมติว่าถ้าคนเราโชคดีมีอายุยืนถึง 90 ปี เราสามารถแบ่ง 90 ปีของชีวิตทั้งหมดออกมาเป็น 52 อาทิตย์ x 90 ปี = 4,680 อาทิตย์ด้วยกัน

หรือถ้าคิดเป็นวันล่ะก็ 90 ปีจะเท่ากับ 90 ปี x 365 วัน = (give or take leap years) = ประมาณ 32,850 วันบนโลกนี้ด้วยกัน (ซึ่งถ้าคุณพึ่งเกิดวันนี้ล่ะก็ 32,850 วันคงจะฟังดูเหมือนจะเยอะมาก)

แต่ถ้าคุณอายุ 39 ปีไปหยกๆ เหมือนกับผมล่ะก็ ถ้าผมโชคดีจะมีอายุยืนถึง 90 ปี ผมมีเวลาเหลืออยู่บนโลกนี้อีกแค่ 51 x 365 = 18,615 วันเท่านั้น

ซึ่งฟังดูไม่ใช่เยอะมากมายอะไรนะครับ

แต่สิ่งที่ทำให้มันฟังดูน้อยกว่านั้นเยอะก็คือวันเวลาที่ผมเหลือกับคนรอบข้างของผม

ยกตัวอย่างคุณพ่อของผม ซึ่งเมื่อวันที่ 8 กันยายนที่แล้วเป็นวันคล้ายวันเกิดที่ 67 ปีของคุณพ่อ

สมมติว่าคุณพ่อของผมโชคดีเช่นเดียวกัน คือจะมีอายุยืนจนถึง 90 ปี คุณพ่อมีเวลาเหลือที่จะเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้กับลูกๆ หลานๆ อีก 8,395 วัน

แต่ด้วยสาเหตุที่ผมสามารถกลับไปเยี่ยมบ้านได้แค่ปีละ 21 วันเท่านั้น ถ้าคุณพ่ออายุยืนจนถึง 90 ปี ผมจะมีโอกาสได้เจอกับท่านอีกแค่ 21 วัน x 23 ปี = 483 วันเท่านั้น (ถ้าเราเจอกันทุกๆ วันที่ผมกลับไปเมืองไทย ซึ่งปกติจะไม่ใช่อย่างนั้นเสมอไป)

พูดง่ายๆ ก็คือ ผมจะมีโอกาสได้เจอคุณพ่อ (และคุณแม่) ถ้าทั้งสองอายุยืนถึง 90 ปีในชีวิตนี้อีกแค่หนึ่งปีครึ่งเท่านั้นเอง และตัวเลขการประเมินตัวนี้ก็เป็นแค่ the best case scenario นะครับ (ซึ่งความเป็นจริงคงจะน้อยวันกว่านี้)

ผมเชื่อว่าเพื่อนๆ หลายๆ คนอาจจะไม่เคยคิดอะไรอย่างเป็นตัวเลขอย่างนี้มาก่อน แต่การคิดออกมาเป็นตัวเลขที่มีจำนวนจำกัดอย่างนี้สามารถช่วยเตือนใจให้เรารู้ได้ว่าคนเราส่วนใหญ่มักจะใช้เวลาอยู่ที่ปลายหางของชีวิตของพวกเราแล้ว

เพราะฉะนั้นก็พยายามใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้เยอะๆ นะครับ ส่วนคุณพ่อคุณแม่ รวมไปจนถึงน้องสาว คุณน้าคุณอา หลานรักทั้งสอง ก็อย่าลืมหาเวลามาเยี่ยมกันที่นี่บ้างนะ อย่ารอแค่ให้เราทั้งสองกลับไปแค่อย่างเดียว

รักและคิดถึงคนที่บ้านตลอดเวลา

ที่มา : https://waitbutwhy.com/2015/12/the-tail-end.html