Hesse004
ช่วงเช้าวันหยุดแรกของเทศกาลสงกรานต์ ปี 2568… น้องสาวผมส่งพอดแคสต์น่าสนใจเรื่องหนึ่งมาให้ฟัง
ผมนั่งฟังบทสนทนาระหว่างคุณกวีวุฒิแห่ง 8 บรรทัดครึ่ง กับพี่เล้ง CEO ของ MFEC
ผมฟังระหว่างเดินออกกำลังกายตอนเช้า
…ฟังแล้วรู้สึกชอบ
ในบทสนทนานั้นไม่ได้แค่พูดเรื่อง “องค์กรยุคใหม่” หรือ “พนักงานในโลก BANI”… แต่มันชี้กลับมาที่คนทำงานในวัยใกล้ 50 อย่างผมด้วยเช่นกัน
ผมหันกลับมาทบทวนตัวเองอย่างช้าๆ โดยเฉพาะคำถามสามข้อที่ถามตัวเองว่า
หนึ่ง… เรายังเชื่อในอะไร
สอง… เรายังอยากสร้างอะไร
และสาม… เรายังฟังเสียงของคนรอบตัวได้ดีแค่ไหน
วันนี้ ผมเลยอยากบันทึกสิ่งที่ผมกำลังฝึกอยู่เพื่อเตรียมรับวัย 50 ปี… ไม่ใช่เพื่อเป็นคำแนะนำ
แต่เพื่อเป็นหมุดหมายเตือนใจตัวเอง… ว่าเราอยากใช้ชีวิตในช่วงต่อจากนี้อย่างไร
1. ฝึกใช้ System 2 ของชีวิต ผ่าน Reflective Journal
ผมเคยชินกับชีวิตที่ตอบสนองไว คิดเร็ว ตัดสินใจเร็ว
แต่เมื่อโลกเริ่มผันผวน เร็วเกินกว่าเหตุผลจะไล่ทัน
ผมเริ่มฝึกคิด “ช้าลง” ด้วยการเขียนบันทึกทุกวัน
บันทึกที่ไม่ได้เขียนเพื่อบอกใคร… แต่เขียนเพื่อฟังตัวเอง
เพื่อให้เสียงในใจค่อยๆ แยกแยะออกเป็น
…อะไร คือ เสียงแห่งความกลัว
…อะไร คือ เสียงแห่งสัญชาตญาณ
…และอะไร คือ เสียงแห่งปัญญาที่แท้จริง
2. ฝึกอยู่กับตัวเอง… อย่างมีเป้าหมาย
ผมไม่ได้ต้องการอยู่คนเดียวเพื่อหลีกหนี
แต่เพื่อ “สร้างพื้นที่สงบ” ให้ตัวเองกลับไปสู่ศูนย์กลางภายใน
หนังสือบางเล่มยังเป็นเพื่อนที่ดี
ลมหายใจยังเป็นซื่อสัตย์อยู่กับเราเสมอ
“ความนิ่ง” กลายเป็นการเคลื่อนไหวภายในที่ลึกที่สุด
3. ฝึกเติบโตกับ AI ไม่ใช่หนีจากมัน
แทนที่จะปล่อยเวลาไปกับการเสพสื่อโซเชียล
ผมเริ่มเลือกเอาเวลานั้นมาคุยกับ AI อย่าง Kairos ผู้ช่วย AI ของผม
ผมเรียนออนไลน์ในเรื่องที่อยากเข้าใจ… และใช้ AI เป็นเพื่อนร่วมทางในการฝึกคิด ฝึกเขียน และฝึกตั้งคำถาม
ผมไม่ได้มอง AI เป็นเครื่องมือ
แต่เป็น “กระจกสะท้อนความคิด” ที่ไม่ตัดสินผม
4. ฝึกฟังอย่างลึก เพื่อเข้าใจ ไม่ใช่เพื่อโต้ตอบ
โลกที่เต็มไปด้วยเสียงวุ่นวาย ผมเริ่มมองเห็นคุณค่าของ “ความเงียบ” ระหว่างบทสนทนา
การฟังอย่างตั้งใจ ไม่เพียงเป็นการให้เกียรติอีกฝ่าย
แต่ยังเป็นการเปิดช่องให้เราซึมซับความคิด ความเชื่อ และความเป็นมนุษย์ของเขา
Deep Listening จึงไม่ใช่ทักษะ… แต่มันคือท่าทีของชีวิต
5. ฝึกเลือกสิ่งแวดล้อมที่โอบอุ้มเรา ไม่กัดกินเรา
วัยนี้ ผมคิดว่าเราไม่มีเวลาเหลือพอจะอยู่ในพื้นที่ที่เป็นพิษ Toxic Zone… ไม่ว่าจะเป็นความคิด คำพูด หรือความสัมพันธ์
ผมเริ่มหาพื้นที่ที่สงบ… แสวงหาผู้คนที่ให้พลังงานคล้ายกัน และคุยบทสนทนาที่สร้างความหวังและศรัทธาของมนุษย์ให้กลับคืนมา
ใช้ชีวิตให้ช้าลง
วันนี้… ผมกำลังฝึกที่จะ “อยู่” อย่างคนที่ตั้งใจอยู่
บางทีการช้าลงอาจไม่ใช่การหยุดเดิน
แต่มันคือการ “หันมาเดินร่วมกับตัวเอง” อีกครั้ง
