ทิศทางของสังคมยุคใหม่กำลังหันทิศไปสู่ “ยุคสังคมสูงวัย” เนื่องจากอัตราการเกิดที่ลดลง ส่งผลให้อัตราวัยแรงงานที่เป็นกลไกสำคัญในการขับเคลื่อนเศรษฐกิจหดตัวตาม สวนทางกับจำนวนผู้สูงอายุที่เพิ่มมากขึ้นตามความทันสมัยและคุณภาพการรักษาพยาบาลที่ดีขึ้น โดยมีการคาดการว่า ในระยะเวลาเพียงครึ่งทศวรรษ ไทยจะก้าวเข้าสู่สังคมสูงวัยอย่างเต็มตัว ซึ่งจะมีประชากรสูงอายุคิดเป็น 20% หรืออาจพุงสูงแตะ 28% ของประชากรทั้งหมด และในปี 2583 จะเหลือวัยแรงงานที่ที่ต้องเกื้อหนุนผู้สูงอายุเพียง 1.7:1 เท่านั้น ในสภาวะดังกล่าวเป็นเรื่องที่ต้องตั้งคำถามว่าประเทศไทยมีความพร้อมรับมือกับความเปลี่ยนแปลงดังกล่าวหรือยัง